Ogród Japoński

Ten ogród został otwarty w 1984 roku. Jest to bardzo piękny przykład Ogrodu Zen. Niewiele osób wie o ogrodzie i Zakładach Odzyskiwania Wody, które dostarczają wodę do kilku miejsc w Zagłębiu Sepulveda. Jeśli szukasz spokoju i spokoju, japoński ogród jest idealnym miejscem do odwiedzenia.

Nawet nie wiecie jakie odczuwałam szczęście, że nigdzie nie było mojego brata w szkole! Albo to przez to zioło, nieważne, w każdym razie byłam szczęśliwa. Inna sprawa, że nawet nie wiedziałam, gdzie się kierowałyśmy, w sumie to szłyśmy przed siebie i z przedmieść trafiliśmy do centrum. W pewnym momencie to Sam się od nas odłączył, więc byłam sama z Bev. Trafiłyśmy chyba do jakiegoś ogrodu? Nie miałam pewności, było ciemno, a oświetlenie chyba nie działało. Świeże powietrze jednak dobrze na mnie działało, bo siedzenie w dusznym pokoju, mimo otwartego okna, sprawiało, że wszystkie te używki tylko miały większy efekt.
Rozejrzałam się po okolicy w miarę moich możliwości i gdy wyczaiłam ławkę na której można usiąść, zaciągnęłam na nią dziewczynę, w sumie zastanawiałam się, co się działo z naszą parką kochasiów i z tamtą dwójką, raczej mała szansa, że kiedykolwiek jarali coś poza papierosami, o ile w ogóle tego się tknęli. Ich akcje musiały być wtedy piękne, będę musiała z nich wszystko jutro wyciągnąć! O ile będą to pamiętać. Moja tolerancja na jakiekolwiek używki była dość wysoka, dodatkowo miałam trochę doświadczenia, więc nie musiałam się martwić o jakieś odpały, przynajmniej nie zbyt duże (na pewno nie takie jak się odwalały na dziedzińcu.)
- To chcesz coś porobić? - zapytałam w końcu, nie można tak siedzieć w ciągłej ciszy, nie?

Nie spodziewałam się, że przejdziemy aż tak daleko. Miasto nie było tak blisko od naszego szkoły, mogłam sama tego doświadczyć podczas denerwującego pierwszego dnia, jak tylko ten cały typek z maserati podwiózł nas pod budynek. Ciekawy dzień, nie ma co. Miałam nadzieje, że chłopcy nie zniszczą mi pokoju, bo Dyrektorka raczej nie byłaby zadowolona. Pierwszy dzień tu jestem i już miałabym mieć kłopoty? Nooo, tego wolałabym uniknąć.
Podczas naszej podróży Sammy się od nas rozłączył i gdzieś zniknął z mojego pola widzenia. Nie miałam pojęcia gdzie mógł się podziać, ale niech już mu będzie. Nie ma w końcu pięciu lat, prawda? Oby tylko się nie zgubił, bo w takim stanie raczej szybko go nie znajdziemy, a proszenie o pomoc policji, tym bardziej nie wchodzi w grę.
Trafiłyśmy do jakiegoś ogrodu. Ogólnie całe to zioło całkiem na mnie działało, ale nie miałam żadnych chorych akcji w głowie. Czułam się po prostu rozluźniona i nie miałam w głowie żadnych problemów. Ciekawe. Spojrzałam na Izzy, która usiadła na ławce, a ja natomiast przechodziłam dookoła niej, świecąc telefonem przed nami. Chciałam obczaić, gdzie jesteśmy okej?
-Szczerze to nie mam pojęcia. Miałam ochotę iść na imprezę, ale sama już nie wiem. Teraz mam ochotę na hamburgera, omg. - jęknęłam głośno, niezadowolona z tego faktu. Naprawdę? Łapie mnie tylko gastro, serio?!

Zaśmiałam się, gdy powiedziała o swojej ochocie na hamburgera.
- Hamburgery są niezdrowe, poza tym nie wzięłam portfela... mam nadzieję, że Twoi koledzy nie zechcą mnie okraść - rzuciłam w sumie żartobliwie, znaczy nigdy nic nie wiadomo, ludzie różnie się zachowują po takich rzeczach. Idealnym przykładem był ten mały chłopaczek ze złamaną rączką. Sama się już zastanawiałam czy on serio się upił, czy to tylko gazebo placebo.
- Możemy sobie tu posiedzieć. Jest ładnie... znaczy chyba, w każdym razie jest przyjemnie i pusto - odparłam, mam nadzieję, że nie padnie nagle z głodu, bo w pobliżu nie było żadnych restauracji całodobowych, a była już późna pora bo grubo po drugiej.
W sumie ciekawiła mnie reakcja Bev na narkotyk, bo zwykle za pierwszym razem ludziom odwalało, a ona chciała po prostu jeść. Po alkoholu też jej nie odwalało, czyżby była odporna na wszelkie możliwe używki? Trochę szkoda, ciekawie się patrzyło na takich ludzi.

Wrrrr, ale ja potrzebuję jedzonka! Zrobiłam smutną minę, bo mój brzuch zdecydowanie domagał się jakiegokolwiek pożywienia. A tu lipa-- Usiadłam obok dziewczyny, rozkładając się już po chwili na całej ławce. Oparłam głowę o jej kolana.
-Meeeeh, ale beznadziejnie, że nie ma nic do żarcia. - zamknęłam oczy i tak nagle do mnie dotarło, aby może napisać do Samuela, gdzie jest. Wzięłam telefon do ręki i wysłałam mu smsa. Oby tylko mi odpisał, bo się wkurzę jak mnie oleje...
-To akurat prawda. Tak szczerze, co myślisz o moich znajomych? Może są trochę dziwni, ale no..

Szczerze zaskoczyła mnie tym, co zrobiła, jednak nie narzekałam, zamiast tego wplotłam dłoń w jej włosy i zaczęłam się nimi bawić. Zastanowiłam się natomiast nad jej pytaniem.
- Nie wiem co mam o nich sądzić, jedna impreza to za mało, aby poznać człowieka - stwierdziłam pół żartem - chociaż nie wydają się być źli, a jak naprawdę myślisz, że są dziwni to naprawdę musiałabyś poznać moich znajomych z rodzinnych stron... nawet Rich i pijany Eddie przy nich to normalka jak dla mnie - stwierdziłam w końcu. Taka była prawda, większość moich imprez w Bostonie kończyło się tym że ktoś rzygał, szczał i ruchał się po kątach. O wiele bardziej podobało mi się to ogarnięte towarzystwo.
Cały czas patrzyłam przed siebie, myśląc o wszystkim. Miałam tylko nadzieję, że Alexander nie dowie się w żaden sposób, że byłam w to zamieszana...

To było milutkie, kiedy zaczęła bawić się moimi włosami. Lubiłam, jak ktoś tak robił. Nie oszukujmy się, ale to przyjemne, okej? Dokładnie wysłuchałam, co miała mi do powiedzenia na temat moich znajomych i nawet się ucieszyłam. Zależało mi na tym, aby nasza współlokatorka nie miała nic przeciwko moim przyjaciołom, w przeciwnym razie byłoby średnio.
Słysząc o jej rodzinie oraz znajomych, na mojej twarzy pojawił się grymas. Rodzina nie była moim ulubionym tematem, nie licząc oczywiście Samuela.
-Ehh coś wiem o słabej rodzinie. - stwierdziłam cicho, bardziej w sumie do siebie niż do niej. Natomiast wpadłam na coś, skoro ona ma w rodzinie brata, który tutaj pracuje...
-Twój brat ostro jest na ciebie cięty? W sensie wiesz... trudno mieć chyba kogoś z familii w szkole albo pracy. Tak mi się wydaje. - osobiście nie chciałabym, aby mój brat mnie uczył. Mam wrażenie, że wtedy jeszcze więcej się od kogoś oczekuje, ta osoba czuje presje i nie jest w stanie zrobić dobrego wrażenia, bo zbyt się denerwuje.

Zaciekawiła mnie, wspominając to zdanie o rodzinie, jednak nie miałam zamiaru dopytywać, widać, że był to dla niej ciężki temat. No cóż moja rodzina poza bratem miała na mnie wylane, więc ten temat jest mi tak obojętny jak oni.
- Alexander? - wzruszyłam ramionami - on od zawsze był jedyną osobą, która cokolwiek ode mnie wymagała, dzięki niemu w sumie mam choć odrobinę wpojonej odpowiedzialności i nie stoczyłam się na samo dno, cóż dzieciaki bez kontroli umieją odpłynąć - chyba trochę odpłynęłam z tematu, ale taka była prawda, Alec był jedyną osobą, która ode mnie wymagała czegokolwiek i jak kiedyś się z nim o to cholernie kłóciłam, to dziś jestem w stanie to docenić i to bardzo. Nie wiem gdzie bym skończyła, gdyby nie jego czepialstwo i próby wszelkiego wychowania mnie.
- Generalnie to nie widzę różnicy... jest taki jak zawsze, czyli wymaga ode mnie więcej niż od każdego wokół, bo chce bym była odpowiedzialna, może nawet trochę jak on... ale nie mam mu tego za złe - odparłam w końcu. Kochałam tego sztywniaka i zrobiłabym dla niego wszystko.

Wysłuchałam jej dokładnie i musiałam przyznać przed samą sobą, że nieco jej zazdrościłam. Posiadanie choć jednego, dorosłego członka rodziny, który w jakikolwiek sposób cię docenia albo chociaż stara się dla ciebie o więcej musi być całkiem fajne. Oczywiście rozumiałam, że mogłaby mieć tego często dość, bo jednak takie czepialstwo momentami jest denerwujące, ale z pewnością wyszło jej to na dobre.
-To chyba całkiem nieźle, co? Wydaje się z twoich opowiadań całkiem sympatyczny. - chciałabym go poznać i na pewno nie będę miała z tym problemu, bo skoro pracuje w szkole to będę mieć z nim zajęcia.
-W takim razie się cieszę. Moja rodzina jest dość skomplikowana. Można powiedzieć, że trochę wiem co czujesz, bo jedynie na kogo mogę liczyć to na Samuela. - usiadłam, podciągając kolana do brody. -Czasami mam wrażenie, że nie dam rady jako starsza siostra. Pozwalam mu na dużo, bo chce aby miał coś z życia, ale nie chce by przypadkiem się stoczył. Chyba nie tędy droga, nie? Coś mi nie wychodzi. - mama raczej nie byłaby ze mnie zadowolona. I z takiego obrotu sprawy..

Mój brat sympatyczny. Jako brat? Pewnie, mogłabym z nim robić wszystko. Jako nauczyciel? Ojj mało osób go lubiło. Nic dziwnego, jest strasznym sztywniakiem w pracy, sama go wtedy nie lubiłam.
- Jest, to fakt - musiałam to przyznać mimo wszystko. Spojrzałam na nią, gdy wstała z moich kolan.
- Jestem pewna, że jest szczęśliwy, że ma taką siostrę no i ma trochę oleju w głowie, nie skończy źle. Jak na niego patrzę to może jest nieco agresywny, zwłaszcza, jeśli chodzi o Ciebie, bardzo się martwi o swoją siostrzyczkę, ale tak to wyrośnie na pewno na porządnego człowieka - widziałam, że spochmurniała nieco, nie wiem czy moje słowa będą w stanie ją pocieszyć, ale nie chciałam by siedziała tak smutna. Ehh tematy o rodzinie są często dziwne.
- Wiesz i tak uważam, że robisz raczej lepszą robotę niż wasi rodzice, w końcu z tego co mówisz musisz się nim opiekować sama, no to i tak jest coś. Wiele osób tego nie potrafi.

Ciekawa byłam naprawdę, jaki jest jej brat, ale nie chciałam ciągnąć tego tematu w nieskończoność, co nie? W końcu kto by chciał opowiadać o swoim rodzeństwie nie wiadomo ile czasu. To męczące, czyż nie?
Uśmiechnęłam się do Izzy lekko, kiedy wspomniała o naszych rodzicach i pochwaliła mnie, jakby nie patrzeć. Poczułam się doceniona, bo choć wiedziałam, że Samuel jest ze mnie dumny i wdzięczny, to czasami usłyszeć takie słowa od obcej osoby są przydatne i bardzo miłe.
-Wiesz nie miałam wyjścia. Mamy od dawna nie ma, ojciec to kawał skurwiela. - niestety taka była prawda. Żałowałam, że nie mogłam urodzić się z Sammy w jakiejś lepszej rodzinie.. Pewnie z mamą byłoby inaczej, ale życia jej nie przywrócę i mogę jedynie zrobić wszystko, aby ochronić kochanego brata.

Jak idzie o mojego brata, to dziwnie się czułam z faktem, że potrafiłam opowiadać o nim same najlepsze rzeczy, gdy nie było go obok, ale uświadomiłam sobie, że naprawdę rzadko komplementowałam go prosto w twarz. Nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio powiedziałam mu, że go kocham. Westchnęłam ciężko.
- Współczuję, przynajmniej teraz jesteś od niego wolna - odpowiedziałam i wstałam z ławki, podając jej dłoń - trochę już późno i robi się zimno, wracajmy - dodałam i splotłam nasze dłonie, prowadząc nas w stronę szkoły i akademika. Było w chuj ciemno i zaczynałam już drżeć z zimna po drodze, więc marzyło mi się tylko okryć ciepłą kołderką, oczywiście najpierw muszę wziąć prysznic, bo nie położę się w łóżku po całej tej imprezie, śmierdząca zielskiem i alkoholem.

ftsio + Bev